۱۳۸۹ تیر ۹, چهارشنبه

کودتا علیه مرجعیت



اگر چه کسی نیست که ندادند که در طول 32 سالی که از عمر جمهوری اسلامی می گذرد شاید این اولین بار و آخرین بار نباشد که مراجع شیعه منتقد حکومت مورد چنین بی حرمتی و اهانت و تاخت و تازه نیروی لباس شخصی و طلابی که در داخل حوزه هیچ محلی از اعراب نداند، قرار می گیرند.اما آنچه اشکار و روشن است سطح این حملات بعد از به قدرت رسیدن محمود احمدی نژاد در پی انتخابات مهندسی شده خرداد ماه 1388 شکل و ابعاد و گستردگی بیشتری به خود گرفته که البته بعد از اشاره مختصر تاریخی به بعضی از این برخورد ها در داخل جمهوری اسلامی ، به دوران حال نیز می پردازیم.
در سال 1361 در پی طرح کودتای ساختگی حکومت منتسب به قطب زاده که بعد از آن نام آیت الله شریعتمداری در آن مطرح شد، که هدف آن برخورد با آیت الله شریعتمداری روحانی منتقد حکومت بود .ایشان مورد اهانت و توهین قرار گرفتن که حتی بعد از مرگ ایشان اجازه مراسم تشیع جنازه ایشان هم برای خانواده و مقلدانشان داده نشد.
در سال 1373 بعد از سخنرانی آیت الله منتظری به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب در اعتراض به جو ارعاب و خفقانی که برای برخی از نیروهای انقلابی پیش آورده بودند،دو روز بعد در ساعت 10 شب حدود هزار نفر از نیروهای لباس شخصی و فشار و انتظامی و با قطع برق و تلفن ها و با محاصره کامل منطقه و کندن درب ها و شکستن شیشه ها به حسینیه حمله کردند و آرشیو دفتر و اموال زیادی را به غارت بردند و بار دیگر در پی سخنرانی آیت الله منتظری به دلیل احساس خطر در رابطه با مسائل مرجعیت شیعه و حکومتی شدن مرجعیت و دخالت ارگانهای دولتی در آن بار دیگر به خانه ایشان توسط نیروهای لباس شخصی و فشار به رهبری روح الله حسینیان حمله شد و درهای ورودی جوش داده شد و ایشان تا سال 1379 در حصر خانگی بسر بردند.
در 18 مهر 1385 – در پی دستگیری پراکنده هوداران سید محمد حسین کاظمینی بروجردی توسط وزارت اطلاعات، روحانی که مخالف تئوری ولایت فقیه و مخالف دخالت دین در سیاست و طرفدار جدایی دین از دولت و بازگشت به اصل دین سنتی بود و خواسته خود را به طور علنی و آشکار اعلام می کرد. احتمال حمله قریب وقوع به خانه ایشان احساس می شد،طرفداران بروجردی به طور شبانه روزی از خانه ایشان محافظت میکردند تا درنهایتا در نیمه شب یک شنبه ۱۶ مهر نیروهای اطلاعاتی و تیم کماندوهای نیروهای ویژه به خانه بروجردی حمله‌ای چند جانبه را آغاز کردند و تعداد زیادی از مردم و محافظان خانه بروجردی را به همراه خود وی دستگیر و به مکان نامعلومی منتقل کردند. بر پایه گزارشات خبرنگاران مستقل در تهران ماشین‌های آتش نشانی تا ساعت هفت صبح مشغول شستن خون‌های ریخته شده در خیابانها بودنند.
در سال 1389 ،بار دیگر اینبار خانه آیت الله صانعی مورد حمله و تاخت و تاز نیروهای امنیتی و لباس شخصی قرار گرفت تا ثابت شود به هر روی حکومت هیچگونه ارزشی برای مراجع شیعه قائل نیست و آنچه که برای او ارزشمند است حفظ تاج و تخت ولی فقیه به هر شکل و هر وسیله است.
اما آنچه که در فیلمهای اخیرا منتشر شده بر روی اینترنت و شبکه های مجازی از حمله به بیت ایت الله صانعی مشهود است و جود نوعی سازماندهی جدید لباس شخصی ها برای برخوردهای جدید با دیگر مراجع است تا این نوع برخودها را خود جوش وانمود کنند و موجب ارعاب دیگر مراجع و احیانا منتقد شوند.
مورد دوم در این فیلمها (اسناد تاریخی) وجود دارد رهبری این نیروها بوسیله روح الله حسینیان ، که در محافل اطلاعاتی به نام مستعار خسرو شناخته شده است ، و در سال 1386 مشاور سیاسی و اطلاعاتی احمدی نژاد را بر عهده داشته و قبلا در حملات مشابه به بیت آیت الله منتظری نیز نقش فعال داشته است.
با نگاهی به این موارد از حمله و تهاجم به مراجع ،این مسئله حائز اهمیت است که ابتدا ترور شخصیت آنها توسط رسانهای مرتبط با دولت (کیهان، صدا و سیما و رجانیوز،روزنامه جوان .......) انجام میشود و به نوعی افکار و واکنش ها مردم و روحانیت و مراجع را تست میزنند و بعد از آن وارد مرحله عملیاتی میشوند.
اما آنچه نگران کننده است شاید سکوت دیگر مراجع شیعه حتی در خارج از ایران است الارغم فشار های روز افزون حاکمیت بر مراجع همچنان بنا به ملاحظات خود سکوت اختیار کرده اند و از ظلم به دیگر مراجع همانند صانعی و منتظری و دیگران چشم پوشی میکنند. و تنها کسانی که این سکوت را شکستند بخصوص بعد از انتخابات مهندسی شده سال 1388 صدا خود را بر استبداد دینی بالا بردند و حتی از دیگر مراجع دفاع کرده اند آیت الله منتظری و صانعی و بیات زنجانی بوده اند. اما آنچه دیگر مراجع باید بدانند تبعاتی است که این چنین سکوتی در پی خواهد داشت ، که از همه مهمتر شاید بی پروا شدن حاکمیت و استبداد دینی و کودتاچیان و فرقه مصباحیه در برخورد با مرجعیت شیعه منتقد به وضع موجود و تنزل سطح اعتبار مراجع به چنان سطحی که دیگر اعتباری از مرجعیت شیعه باقی نماند و آنوقت نقشه های شوم بعدی خود را به اجرا در خواهند آورد.


.

۱۳۸۹ تیر ۳, پنجشنبه

دستاورد های 22 خرداد


مهمترین درسی که این دهه خرداد ماه به ما آموخت صبر و استقامت در برابر حکومتی تا دندان مسلح و همانند یک شطرنج باز حرفه ای استفاده از موقییتها بود.اما دستاوردهای بزرگ جنبش سبز بخصوص در 22 خرداد را اینگونه می توان برشمرد.
1.آقایان موسوی و کروبی با طرح درخواست راهپیمایی ازماهها قبل بنوعی یک مانور تبلیغاتی برای جنبش بوجود آوردند و هروز که به این روز نزدیکتر میشودیم فشار را بر حکومت و نیروهای سرکوبگر بیشتر می توانستیم احساس کنیم.
2.باعث شد که تیم کودتاچی که از مبارزات و مقاومت مدنی مداوم مردم و فعالان جنبش حتی در زندان (نوری زاد،توکلی،تاج زاده...) در طول یکسال گذشته ناتوان و درمانده شده بود در پی پرژه سرکوب گسترده باشد. که بالغو راهپیمایی آن از طرف رهبران جنبش این تیر آنها به سنگ خورد.
3. روی آوردن جنبش به روشهای نافرمانی مدنی و بیخشونت در این دهه بخوبی باعث خستگی و ایجاد شکاف در نیروهای سرکوب گر شده و در نهایت باعث حل شدن آنها در مردم می شود.
4.حاکمیت که از جانب جامعه جهانی بجهت برنامه های هسته ای تحت فشار های روز افزون است و با صادر شدن قعتنامه شورای امنیت بیش از پیش بی کفایتی آنها روشن تر و شکاف در درون آ نها را بیشتر کرد به دنبال بحران آفرینی جدیدی بود تا از زیر سایه این فشارها خارج شود و نظر مردم را از مسایل واقعی منحرف کند. که در این مورد هم شکست خورد.
5.مردم و جنبش سبز بخوبی آموخت که روشهای بیخشونت بسیار دیگری هست که می توان ازآنها با کمترین هزینه استفاده کرد.
در ماههای آینده مردم و جنبش سبز در ادامه مبارزات خود پر انرژی تر و نیروهای سرکوبگر خسته تر خواهند بود که این روزهاا بخصوص 18 تیر که روز است که دانشجویان در کنار مردم خواهند بود برای جنبش مهم است.

۱۳۸۹ خرداد ۳۱, دوشنبه

آیا جنبش سبز زنده است؟


بنا داشتم اولین مطلب وبلاگم را با این موضوع آغاز کنم ولی بمناسبت 30 خرداد یا آن همان شنبه خونین، و چون رسالت این وبلاگ اطلاع رسانی در حد توان اینجانب می باشد.به آکسیونهای روز یکشنبه پرداختم
سوالی که شاید ذهن بسیاری از ایرانیان را که تشنه رسیدن ایران به دمکراسی را بخود مشغول کرده یا شاید باعث نگرانی برخی دیگر شده است آیا جنبش سبز که چند روز پیش یکساله شد، همچنان پر توان و تاثیرگزار در رسیدن ایران به دمکراسی وجود دارد یا خیر؟ آیا این جنبش همانگونه که بسیاری از دولت مردان جمهوری اسلامی و فرماندهان سپاه ادعا میکنند فتنه ای بوده که بعد از 22 بهمن چون آبی بر آتشی این جنبش را خاموش کرده است؟
با نگاهی به وقایع یکسال گذشته و مرور با دقت گزارشات این دوره و واکنشهای حکومت در برابرآن ما رابیش از بیش به این واقعیت می رساند این جنبش وارد فاز جدیدی یا دوره بالندگی خود شده و مانند نوزادی که چشم به این دنیا میگشاید و به مراقبت نیاز دارد خطرات بسیاری را پشت سر می گذارد تا به مرحله بلوغ فکری و بالندگی برسد.البته در این دوره اشتباهات تاکتیکی هم در روند این دوره اتفاق افتاد که باید به آنها پرداخت و از اشتباهات درسی برای آینده گرفت.
اما با توجه باینکه ایران کشوری در حال گزار به دمکراسی است و این روند در 13 سال گذشته شتابی بخود گرفته است " شاید در این برهه زمانی نیازی بیش از پیش به یک جنبش سراسری برای تغییر نیاز داشت تا در این مرحله زمانی این شتاب را بیشتر کند واین جنبش به برکت اشتباهات تاکتیکی محمود احمدی نژاد و تیم کودتایی نظامی شکل گرفت و درحال گسترش و پیشرفتن در بین اقشار و لایه های مختلف اجتماعی است و با تکمیل شدن آین فاز که البته به راه ها و شیوهای گسترش آن در مطالب آینده خواهم پرداخت. استبداد به آخر یک مرحله قبل از سرنگونی خواهد رسید که من آن را فاز اجرایی گذارده ام یا همان برداشت محصول خودمان.
اما نشانه های قدرتمند شدن و بالندگی این جنبش را که حالا به جنبش زنان و دانشجویان پیوند خورده است را می توان این چنین بر شمرد.
1.شکاف بیش از پیش در جناح به اصطلاح اصولگرا و در گیری هر روز این جناح که باعث شکافهای بزرگ در این جناح و حکومت شده است.
2.لغو و اکرا در اجرای طرح مبارزه با بد حجابی که بخوبی جنبش زنان با پیوند با جنبش سبز در در بیکاره کردن این طرح ایفای نقش نمود علیرغم شاخ و شانه کشیدن روحانیون تند رو حکومت مانند احمد خاتمی و جنتی در نماز جمعه هر هفته و در گیری با دولت بر سر اجرای آن همچنان دولت و نیروی انتظامی از اجرای آن شانه خالی میکند نباید فراموش کرد که این روحانیون تندرو در گذشته نقش کلیدی در این مورد داشتند.
3.از دست رفتن و تیره و تار شدن جلوه جهانی حکومت در بین کشورهای تاثیر گزار در دنیا و خاورمیانه و عیان شدن چهره واقعی و سرکوب گر حکومت در مواجعه با شهروندان که بدنبال حقوق حقه خود هستند.
4.بسیج کلیه ابزار سرکوب از نیروهای امنیتی و بسیجی ،سپاه، لباس شخصی، سانسور و فیلترینگ، پارازیت بر روی شبکه های فارسی زبان خارج از کشور و ایجاد فضای پلیسی با گذشت یک سال از ظهور جنبش سبز
5.برخورد و بازداشت فعالان سیاسی و حقوق بشری و دانشجویی حتی افرادی که ضعم حکومت سرشناس و تاثیر گزار نبودند.
6.فشار روز افزون بر رهبران جنبش آقایان موسوی و کروبی
7.تبلیغات مداوم از صدا و سیما و دیگر رسانه های کودتا چیان بر علیه جنبش در طول یکسال گذشته که البته نشان دهنده جدی بودن خطر جنبش برای کودتا چیان است.
8.احضار و اخراج دانشجویان فعال در محیط دانشگاه
اینها همه نکاتی است که بذهن من رسید که همه نشاندهنده زنده بودن جنبش سبز و هراس حکومت از آن است و البته مادامی که یک ملت در ذهن و ضمیر خودآگاه خود به دنبا ل تغییر و دگرگونی اوضاع باشند.چه با این جنبش سبز چه با هر جنبش و حرکتی دیگر راه را بسوی آزادی و دمکراسی و دنیایی بهتر طی خواهد کرد.

۱۳۸۹ خرداد ۲۹, شنبه

سه پیشنهاد برای 30 خرداد

1.سردادن ندای الله اکبر راس ساعت 10 شب در روزهای 29 و 30 خرداد در بالای بامها و در صورت امکان شعارهای علیه خامنه ای و کودتا چیان
2.خاموش کردن چراغها منازل و روشن کردن شمع برای شهدای جنبش در پشت پنجره های منازل راس ساعت 10 شب
3.روز یکشنبه 30 خرداد حضور در هشت میدان اصلی شهر میدان راه آهن در جنوب -میدان هفت حوض-میدان سعادت آباد- صادقیه- هفت تیر-ونک و محسنی از ساعت 5 تا 8 شب و در صورت امکان روشن کردن شمع برای شهدای جنبش و در صورت جلو گیری ماموران دست به تظاهرات پراکننده زدن در سراسر شهر