حصر رهبران جنبش سبز، لشگرکشي خياباني، آخرين پرده نمايش حكومت

با گذشت يك سال از تظاهرات اعتراضي مخالفان در ايران، حكومت در طول اين مدت تمامي راهها و شگردهاي اطلاعاتي و تبليغي و سركوبگرانه را براي عادي كردن يا حداقل عادي جلو دادن فضاي سياسي ايران بكار بست. در بعد ازتظاهرات دانشجويي 16 آذر و روز عاشوراي سال 1388با راديكال شدن اعتراضات ضد حكومتي. در ابتدا، حكومت براين باور بود كه با دستگيري تمامي فعالان سياسي و با فشار بر گروه هاي دانشجويي و حقوق بشر مي تواند ارتباط اين بخش را با بدنه مركزي جنبش ( رهبران جنبش و گروه مشاوران آنها) قطع كند و جنبش را در حالت انفعالي و تدافعي قرار دهند كه البته كمي در اين مورد موفق شدند. در گام دوم، حكومت به شناسايي و دستگيري مشاوران اقتصادي و سياسي رهبران جنبش پرداخت.(دستگيري عليرضا بهشتي و اردشيراميرارجمندي از نمونه هاي اين دستگيريها هستند و البته مجتبي واحدي و تعدادي از اين مشاوران رهبران موفق به خروج از كشور شدند).

در اين شرايط، هر لحظه خطر دستگيري رهبران جنبش سبز احساس مي شد و انتقاداتي نيز به رهبران جنبش وارد بود، كه چرا رهبران كميته اي را در شرايطي به دور از فشارحكومت براي طرح تاكتيك ها در شرايط موجود شكل نمي دهند و چرا اهداف جنبش سبز در قالب بيانيه اي منسجم به هواداران جنبش كه از طيف فكري گوناگوني تشكيل مي شود، ارائه نمي كنند.

راهپيمايي 25 بهمن و 1اسفند سال 1389 را می‌توان به عنوان تحولي مهم در عرصه سياست ايران و تاریخ مبارزات مردم ایران برای دستیابی به آزادی و دمکراسی ارزيابي كرد. اين تظاهرات را از طرفي مي تواند نتيجه برداشت رهبران جنبش در استفاده بهينه از نيروها و سازماندهي مجدد در جهت دستيابي به اهداف جنبش ارزيابي كرد و از سوي ديگر حاكميت را در حالت تدافعي قرار داد و تمامي تمهيدات، تصميمات سركوبگرانه حكومت را در طول زمان يك سال گذشته را نقشه برآب كرد.

ابتدا، دستگاه‌های تبلیغی حکومت به فرافکنی و دروغ پراکنی پرداختند و خواستند از این رویداد تاریخی به سرعت بگذرند و با خاک پاشیدن به چشم مردم همین کار با خود کنند، اما با انعكاس این تظاهرات در رسانه ها ي بين المللي این حیله حکومت نیز کار ساز نیافتاد. حكومت تصميم گرفت با ارائه عدد و ارقام دروغین این راهپیمایی بزرگ را کوچک جلو دهند بازدر اين كار موفق نشد.

نمونه اي از اين تلاش بي حاصل را مي توان، در سخنان مقامات جمهوري اسلامي بوضوح مشاهده كرد. وزير اطلاعات در برنامه امروز ديروز و فردا كه از شبكه سوم صدا و سيماي جمهوري اسلامي پخش شد اين تظاهرات را كه ده ها هزار نفر و به روايتي صدها هزار نفر شركت داشتند را جمعيتي اندك ناميد كه براي خريد شب عيد به خيابانها آمده اند. وي اشاره اي به شعارهاي كه بر ضد مقامات حكومتي بويژه شخص آقاي خامنه اي در اين تظاهرات ها سر داده شد اشاره اي نكرد.

تنها تصور پوچي که به ذهن حکومتگران جمهوری اسلامی و جناح تندر حکومت رسید، حصر و محصور کردن رهبران جنبش سبز بود در چهار دیواری خانه هایشان. اين تصميم بعد از نماز جمعه به امامت آقاي جنتي كه خواستار حصر رهبران جنبش شد، عملي گرديد. حکومت ندانست با این کار چه کمک بزرگی به جنبش سبز ایران در جهت سازمندهی و انسجام آن کرد است. مردمی که در طول 1 سال گذشته تنها به بیانیه‌ها رهبران چشم داشتند، اینبار هر کس خود را در جايگاه یک رهبر جنبش یافتند. حكومت از اين امر غافل بود با ذهنيتي كه در تفكرات مردم ايران و شيعيان از فلسفه عاشورا وجود دارد و بحث مظلوميت و ظالم جابر، اين حصرخود به محبوبيت رهبران جنبش كمك مي كند و از طرفي در آينده با انتشار هرگونه بيانيه و نوشته اي از طرف رهبران جنبش سبز، مي تواند تاثيري دو چندان بر روي طرفداران جنبش سبز داشته باشد. با اعلام موجودیت شورای هماهنگی راه سبز امید که از حلقه مشاوران این دو رهبر تشکیل یافته است، حکومت به این خطای فاحش خود پی برد كه رهبري و هدايت جنبش به خارج مرزهاي ايران منتقل و از كنترل حكومت خارج شده است؛ و خطایی دیگر را در جهت فروپاشی خود کلید زد.

حکومت هزاران هزار نیروی گارد ویژه ، بسیج، سپاه و سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی را به خیابان گسیل داشت و ندانست که چگونه مردم با چنین پادگانی به وسعت ایران خو خواهند گرفت و در ذهن کنجکاو و جستجوگر خود این حضور نیروها را برای خود تجزیه و تحلیل می‌کنند.نتيجه اين تجزيه و تحليل مردم بعد از تظاهرات 25 بهمن، منجر به تظاهرات دهم اسفند ماه شد؛ حكومت با حداكثر قواه به ميدان آمد ولي نتوانست مانع تظاهرات مخالفان حكومت شود. در واقع، مردم آنچه مشاهده مي كنند نهايت نيرو و جو خفقان است كه حكومت مي تواند به جامعه تحميل كند؛ و این سخن را در شبکه‌های اجتماعی مجازی و واقعی در سطح جامعه، محلات و اداره‌های دولتی و خانواده‌ها طنین انداز كرد که این آخرین حربه و آخرین پرده نمایش حکومت است .